Tevfik Maraş, Topçu köyünde doğup büyüyen; bir ailenin dört erkek kardeşinden üçüncüsüdür.
Küçük yaşta hayvan otlatırken kır bekçisi bir gün onu evire çevire döver. Meşeden yapılmış sopayla, bacakları mosmor olana kadar işkence etmiş. O gün ki imkânlarla tedavi de ettirilememiş.
Günlerce yatarak iyileşmesi beklenmiş, aldığı darbeler yılancık hastalığına yakalanmasına sebep olmuş.
Daha sonra sağ bacağı sol bacağına kıvrılmış, o şekilde de kalmış.
Yediği dayak sonunda bir ömür boyu sakat kalmıştır.
Ölene kadar tek başına yaşadı. Bila velettir. (çocuğu yoktur)
İş yapamaz, herhangi bir yerde çalışamaz, il dışına çıkamaz, köy içinde imam, öğretmen, eşraf, insanlar onu kucaklar, severler, aralarına alırlar, şakalaşır ve yarenlik ederlerdi.
Topal Tevfik sakat olmasına rağmen hiçbir vakit namazını terk etmezdi.
Babam Adil Hoca köyün İmam Hatibiydi. Tevfik Amca’da onun fahri müezziniydi.
O dönemde minarelerde mikrofon ve hoparlör teşkilatı yoktu. Cami görevlileri beş vakit ezanı minareye çıkarak okurlardı.
En çokta Tevfik amca sakat bacağıyla günde beş kez minareye çıkarak ezan okurdu.
Aynı zamanda köy kahvesinde zaman zaman arkadaşlarıyla iskambil kâğıdı oynar kaçamak yapardı.
Arkadaşı Adil Hoca öğlen ezanını okumaya gelmeyen arkadaşı Tevfik’i arar, köy kahvesinde bulur.
Tevfik partisine oyun oynamaktaymış, eli pekiyi değilmiş1-2 seferde yenilmiş, canı bu duruma epeyce sıkılmış. Adil Hoca kahveye girmiş, haydi gidelim ikindi ezanını bari oku, namazını da kıl değince Tevfik amca ver yansın etmeye başlamış;
“Sen kimsin lan?
Sen benim neyimsin?
Ben senin emrinde miyim?” demiş.
Elindeki oyun kâğıdını masanın üzerine hızlı bir şekilde atarak yerinden kalkmış böylelikle yenilgiden de kendini kurtarmış.
Her ne kadar Adil hocaya kızmış ise de yine de gelmiş ezanı okumuş.
Geçim kaynağı yoktu, köylünün verdiği fitre ve zekâtlarla yapılan yardımla geçinir. Tek odalı bir evi vardı.
Köyde ne kadar ahbabı dostu varsa Tevfik’in evine gelir çayını içerlerdi.
Tek odalı evdeki rafların üzerinde dizili paket çaylar ve şekeri vardı, sanki bakkal gibi.
Milletten aldığı, paralarla çay şeker alır millete içirir, hizmeti de kendi yapardı.
Zaman su gibi akıp geçti, Tevfik ihtiyarladı, güçsüz kaldı yerinden kalkamadı ve yatağa mahkûm oldu.
Benim ilkokul öğretmenim Fahri Maraş bir gün ofisime geldi, Tevfik’i kimsesizler yurduna verelim dedi.
Bizde ahbabımız olan, dönemin Yozgat Valisi İ. Fuat Uğur’a gittik, durumu söyledik Yozgat’ta böyle imkânın olmadığını dile getirdi.
Bizim Vali; Trabzon Vali’sini arayarak durumu açıklamış o da hastanın emekli bir öğretmen olduğunu sanmış, burada sahipsiz bir öğretmen arkadaşımız var diyerek Rehabilitasyon Merkezi’ne alınmasını sağladı.
Orada belirli bir süre kalan Tevfik amca vefat etti. Beni aradılar buraya mı defnedelim yoksa cenazenizi alıp götürür müsünüz memleketinize diye. Bizde Fahri Maraş ve M. Teoman Turan’la Trabzon’a gittik cenazeyi teslim aldık.
Cenaze tabuta sığmadı, çünkü sağ ayağı sol ayağının üstündeydi.
Ne yapacağımızı düşünürken ölüm raporunu veren doktor, bacağına ayağıyla basarak kırdı.
Dümdüz oldu bildiğimiz sakat Tevfik Amca’mız.
Tabuta öyle yerleştirdik. Doğup büyüdüğü köye getirip kabrine koyduk.
Bu dünyadan bir de garip ve kimsesiz 90 yaşında bir ömür yaşayan, şen şakrak, cömert, fedakâr, bir o kadar da cefakâr, her bulunduğu ortama uyan bir Topal Tevfik geldi ve geçti.
Mevla’m, rahmet eylesin, makamı cennet olsun diyorum.
Vesselam. 23 HAZİRAN 2022 PERŞEMBE
TOPAL TEVFİK
