Doğada şöyle bir gezinirken bakın çiçek mi fazla, diken mi?
Elbette çiçek fazla.
Gezersin, tozarsın ve çiçekleri eline alırsın. Sonra koklarsın, seversin, buket yaparsın.
Arada birde diken görürsün, ya eline batar ya da pantolonundan bacağına veya ayağına batar.
Hemen acı duyarsın.
Hele battığı yerde kırılırsa o akşam sızlanırsın.
Daha ilerisi su toplar, apse yapar. Ya iğne ile ya da başka bir yöntemle battığı yerden çıkarırsın.
Teneffüs ettiğimiz temiz hava pis havadan fazladır.
Ciğerlerimize derin derin nefes alır veririz. Pek farkına varmayız. Bir yerden geçerken pis hava burnumuzun direğini düşürür hemen farkına varırız.
Çöpçü sokağımızı süpürürken, yanından geçiyorsak elimizle ağzımızı ve burnumuzu kapatırız.
Yeryüzünde serçe mi çoktur, akbaba mı?
Elbette serçe çoktur.
Sevimli bir canlıdır. Mini mini herkesin sevgisini kazanır.
Hele bu kış günlerinde binlercesi havada raks ediyorlar, bir çizgide görmeye değer.
Ne yerler, ne içerler.
Akbabaya gelince, toplumda pek fazla görünmez ve bir, iki çeşidi vardır.
Bunlar; Kızıl akbaba, Rahip akbaba.
Leş yiyerek hayatlarını devam ettirirler, içlerinden bazılarının canlı hayvanlara saldırdıkları bile görülür.
Faydalı maddeler, zehirli maddelerden; iyi insanlar, zarar veren insanlardan daha fazladır.
İyi insanları tanımaz veya tanıtmayız.
İyilikte aynıdır. İyiliğin mayasında yardımlaşma, dayanışma, sevgi, saygı, hoşgörü, merhamet, şefkat vardır. Kötülüğün mayasında ise vahşet…
Çile, ızdırap, zulüm vardır. İşkence, küfür, garez, kin, nefret vardır.
Yıkılan yuvalar, yetimler, dullar vardır.
Çığlık atan, ah çeken insanlar vardır.
Vahşet vardır.
Netice olarak toplumumuz da bir kimse kötü bir şey yaparsa;
Kötünün aşırısı her zaman ve her yerde kötüdür.
İyinin aşırısı, sadece daha iyidir.
Dikende, gülde, temiz havada, serçede, bülbülde, akbabada Allah’ın yarattıklarıdır.
Ama sevileni de vardır, yerileni de vardır diyorum. Vesselam.
