Akşamla yatsı arası,
Süzülüyordu gökten, lamba sarısı.
Eksilmişti, çıplak ruhlu ayaklar
Ve onları aldatan dilbazlar…
Mevlâna Türbesi ve Selime’ye,
Artık rahat edebilirlerdi, gece yarısı.
Üzüm üzüm parlayan lambalar,
Etrafına aydınlıklar saçıyordu.
Gökteki yıldızlar ve dahası,
Onun uçsuz bucaksız seması,
İlahi bir nizam hatırlatıyordu…
Sabahın yığma kalabalıklarından,
Tek tük sıyrılan insanlar,
Gece yarısı, huzur arıyorlardı.
Türbenin etrafında duâ edenler,
Çocuk isteyenler, eş arayanlar;
Para, mal, mülk, mevki isteyenler…
Karıştırmışlardı, abdla mabudu.
Kimi, diz çökerken onun önünde,
Kimi de kucaklıyordu tabutu.
Şüphesiz Mevlâna sağ olsaydı,
Bu hâle bakıp, aylarca ağlardı.
İslam’ın özüne aykırı bir dua özlemi,
Ulaşmaz Rabbine, kalır el altında.
Ziyaretler ziyaret olmaktan çıkmış,
Parayla şöhretin mahallesinde,
Bizim; Yunuslar, Bektaşiler, Mevlanalar…
Bu halleri görseler, asla dayanamazlar.
07.07.1992
Konya
MEVLANA SAĞ OLSAYDI
