Ay! Sevecen ve parlaksın,
Bakışların masum, yakıcı!
Geceler seninle coşar,
Karanlıklardan sıyrılarak…
Senin nurunla aydınlanır,
Tabiatın en kuytu köşeleri,
Köpekler havlar, ışığın altında,
Karanlıklara meydan okuyarak…
Yıldızlar çepeçevre kuşatır,
Göz bebeğimizin özünü,
Yalanlar tuzak kurar,
Senin hakikat yüklü ışığına…
Güneşle barışık olmazsın,
O gelir, sen gidersin,
Sen gelirsin, o gider,
Bu devran böyle döner…
Beynim, ruhumla bayram yapar,
İçimden kıvılcımlar sıçrar,
Nur yüklü bulutlar kalbime uçar,
Ay ışığı altında sabahlar…
Kalemlerle hep dertleşirim,
Hokkabazlardan uzaklaşarak,
Hakikatleri bıkmadan yazarım,
Ay ışığı altında…
Kendi kendime konuşurum,
Herkes bana deli desin diye,
Zaten pek akıllı bulunmaz,
Gecenin bu karanlığında…
İns, cin uyur; ayla ben uyanık,
O, bana bakar, ben ona,
Şarkı söyleriz karşılıklı,
Sabahlara kadar…
Yaratılışımızı hatırlarız,
Bir damla suyken…
Tefekküre dalarız,
Işıklar arasında…
Onunla ağlarım,
Onunla gülerim,
Sessiz geceleri…
Ay ışığı altında bir ben
Ve ona ışığını esirgemeyen,
Kocaman yürekli, cömert bir Ay…
20.07.1997
İstanbul
