ALKIŞ TUFANI

Üzüldüm, ağladım, yazmaktan,

Utandım, böyle bir yerde oturmaktan,

Söylenen sözlerle, Ney’in sesini,

Bağdaştıramadım bu ses düzenini.

Dansözler, horon tepmeye başladı,

Hokkabaz cambazların arasında,

Sıkıldım, insanlığımı hatırlamaktan,

Vurulan binlerce alkış tufanından…

Kulaklarımı çınlatan batı ruhlu müzik,

İnsanların ruhlarını acıtıyordu ezik ezik.

Karanlıklara doğru yolculuk yapan insan,

Buluyordu kendini dipsiz kuyuda bir an.

Bilinçsizce alkışa kalkan eller arasında,

Özgürlük ağlıyordu dumanlar arasında.

Her şeye alkış, tükenmişliğin işaretidir,

Amel defterinizse günahın bile beteridir.

1994/Konya

AYRILIK

Ayrılık, ölümden daha zor bana,

Herkesin dağılıp da

Benim tek başıma kaldığım zamanda.

Ayrılık köyümü unutturdu, kentimi de.

Ya o bağrı yanık insanlardan ayrı kalışım,

Beni, uçsuz bucaksız çölde serap avına saldı…

Ağustos/1992

İstanbul